Τους μισώ...

70.000 στρέμματα... τουλάχιστον…

...στάχτη, κάρβουνα, θάνατος και ασχήμια.

  Βγήκα βόλτα στο βουνό σήμερα. Πήγα να βρω το σύδεντρο όπου πριν από ένα μήνα καθόμουν, μεσημέρι, φορώντας ζακέτα, κάτω από τις βελανιδιές, παρέα με το γιο μου κι ακούγαμε τις φωλιασμένες φάσες να γουργουρίζουν.

  Πήγα προετοιμασμένος, έτσι νόμιζα τουλάχιστον, γι αυτό που θ'αντίκρυζα. Έτσι όπως πάει κανείς στην κηδεία κάποιου πολυαγαπημένου προσώπου. Ξέροντας τι θα δω, αποφασισμένος να το αντέξω...

  Λάθεψα... δεν αντέχεται τόσο μαύρο, δεν υποφέρεται τόση σιωπή. Το μόνο δείγμα ζωής κάποια χορτασμένα αρπακτικά που πετούν, σιωπηλά κι αυτά. σαστισμένα, γράφοντας άσκοπους κύκλους στον αέρα που βρωμάει καπνιά.

Δεν κυνηγούν, δεν χρειάζεται να κυνηγήσουν, υπάρχει άφθονη και εύκολη τροφή...

Δεν κυνηγούν. Μα πετούν  ασταμάτητα,  μάλλον γιατί δεν έχουν που να κάτσουν.

Σ’ένα τόπο που βούιζε από ζωή, πετούν πλέον μόνο γεράκια. Κι ένα ελικόπτερο. Πετάει κορφή – κορφή, ελέγχοντας μήπως κάποια απ’τις πολλές στήλες καπνού που υψώνονται στον ουρανό,  θαρρείς και προσπαθούν να τον μαυρίσουν κι αυτόν, ανενόχλητες αφού δεν φυσάει καθόλου σήμερα, μετατραπεί σε μια καινούργια φωτιά.

Άσκοπη ταλαιπωρία. τσάμπα κόπος. Πώς να ξεκινήσει μια καινούργια φωτιά; Τι να κάψει;  Δεν έχει μείνει τίποτα άκαυτο…

   Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, ο αέρας μυρίζει καπνιά, κάτι σαν καρβουνοκάμινο, κόβεται η ανάσα, δακρύζουν τα μάτια. Μα δεν δακρύζουν μόνο απ’τον καπνό…

   Τα βουνά της Λευκίμης τα περπάτησα από τότε που ήμουν παιδί. Και αξιώθηκα και τα περπάτησα παρέα με τα παιδιά μου… τα εγγόνια μου δεν πρόλαβα να τα πάω, είναι μικρά ακόμα. Κι ούτε θ’ αξιωθώ…

   Στην κιτρινόπετρα, στον καλέ, στο βαθύρεμμα περπάτησα, άλλοτε μ’ένα τουφέκι κυνηγώντας άλλοτε κρατώντας ένα ραβδί και γεμίζοντας τα πνευμόνια μου καθαρό αέρα, την ψυχή όμορφες εικόνες. Μάζεψα χόρτα κι έκοψα βότανα. Έφαγα άγριους καρπούς, πήγα τους μουσαφιρέους μου να δουν τον τόπο, διασκέδασα με τον τρόπο που χάνανε τη μιλιά τους μπροστά στην απερίγραπτη κι επιβλητική ομορφιά του.

Τά’ζησα Άνοιξη να πρασινίζουν και να μοσχοβολούν, φθινόπωρο ντυμένα με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου του κόκκινου και του καφέ, να ρίχνουν τα φύλλα τους περιμένοντας το χειμώνα.

 Ήρθα καλοκαίρι, ψάχνοντας δροσιά όταν ο κάμπος έβραζε. Τα περπάτησα γλιστερά και λασπωμένα μέσ’την ομίχλη ή μετά τη βροχή. Τα είδα άσπρα, κάτασπρα, παραδεισένια, σκεπασμένα  απ’το χιόνι…

   Μαύρο και γκρί. Ερήμωση και καταστροφή. Λίγα γεράκια, ένα ελικόπτερο, μια μηχανή αφημένη καταμεσής στο μαυρισμένου δρόμο, που το πορτοκαλί της χρώμα μοιάζει με βρισιά στο οδυνηρά σκούρο φόντο κι ένας απότομα γερασμένος άνθρωπος που περπατά, σηκώνοντας καρβουνόσκονη στο διάβα του…

Άφησα τη μηχανή και περπάτησα προς το αγαπημένο σύδεντρο. Βήμα βαρύ, κουρασμένο, έτσι πως περπατάει κανείς πίσω απ’την κάσα του αγαπημένου φίλου που έφυγε άδικα, απρόσμενα, πρόωρα. Κάρβουνο. Μόνο κάρβουνο. Όλα κάρβουνο. Όπου ακουμπήσω μαυρίζω. Τα πόδια μου είναι μαύρα μέχρι το γόνατο. Τα χέρια μου είναι μαύρα μέχρι τον ώμο. Τα ρούχα μου, το πρόσωπό μου, τα δάκρυα είναι μαύρα…

Η ψυχή μου είναι κατάμαυρη. Σας μισώ! Εσάς εκεί, πάνω απ τους χάρτες, σας μισώ!

   Η φωτιά ξεκίνησε από ένα παλιοτράχτερο, που κινούταν μέσα στο δάσος ξερνώντας πυρωμένες καπνιές απ’την εξάτμισή του. Κάποιος αμόρφωτος αγρότης, επικίνδυνα αθώος μέσα στην άγνοιά του, ξεκίνησε το κακό.

   Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα, με την βοήθεια των επτά μποφόρ που φυσούσαν την καταραμένη εκείνη μέρα. Τα αεροπλάνα ήρθαν κι άρχισαν να την πολεμούν. Γι’άλλη μια φορά οι πιλότοι τους –ήρωες ή παράφρονες, δεν μπορώ να κατασταλάξω- χώθηκαν με τα μούτρα στη μάχη, ρίχτηκαν με αυταπάρνηση μέσα στους καπνούς και τις φλόγες, κινδύνεψαν, ρισκάρισαν τη ζωή τους. Οι επίγειες δυνάμεις το ίδιο. Μέρα και νύχτα πολέμησαν με αυτοθυσία, ακούραστα κι αγόγγυστα, έναν πόλεμο που ξέρανε από πριν πως τον έχουν χάσει. Άνθρωποι μαυρισμένοι, τραυματισμένοι, εξαντλημένοι, μα αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα. Και κάθε φορά που έφτανε το αεροπλάνο, σε κάθε καινούργια ρίψη, ένας στεναγμός ανακούφισης. «κάνουν δουλειά τα άτιμα», «άιντε παληκάρια, γερά να το σώσουμε». Κάθε ρίψη και μια μικρή νίκη, μια βαθιά ανάσα, μια ελπίδα. Κάθε ρίψη μια ένεση δύναμης, ελπίδας κι αντοχής. «Άιντε παιδιά»…

Κακοπληρωμένοι πυροσβέστες και δασικοί υπάλληλοι. Απλήρωτοι εθελοντές και ήρωες πιλότοι…

Ένας αμόρφωτος ίσως κι ανόητος αγρότης στο κρατητήριο… γιατί κανείς ποτέ δεν τον κάθισε σ’ένα θρανίο, να του μάθει πώς να κινείται με το σαράβαλό του στο δάσος. Γιατί κανείς δεν τον υποχρέωσε ποτέ να βάλει ένα πλέγμα στην εξάτμιση του τρακτέρ.

   Και οι μορφωμένοι και καλοπληρωμένοι άχρηστοι, (ναι αυτοί με τους μισθούς και τα επιδόματα των πολλών χιλιάδων ευρώ) «συντονίζουν» τις επιχειρήσεις από τη σκιά. Στρατηγοί της σκιάς, ανάξιοι του στρατού σας που δίνει –χωρίς αποτέλεσμα, χάρη στα δικά σας λάθη- τη μάχη σώμα με σώμα…

Σας μισώ. Δεν ξέρω ποιος φταίει μα θέλω να το μάθω και μέχρι τότε θα σας μισώ όλους όσους πήρατε μέρος στον «συντονισμό».

Θέλω να βγει κάποιος και να μου πει γιατί τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πηγαίνανε για ανεφοδιασμό στην Καβάλα.

Η φωτιά ήταν στη Λευκίμη. Το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι δίπλα. Οι πιλότοι των αεροσκαφών περνούσαν από πάνω του για να πάνε στην Καβάλα, καταπονώντας τους εαυτούς τους και τα’αεροπλάνα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο και καίγοντας άσκοπα καύσιμα, σ’ένα ηλίθιο σούρτα – φέρτα, κάνοντας λιγότερες ρίψεις απ΄όσες θα μπορούσαν να κάνουν.

Χάνοντας πολύτιμο επιχειρησιακό χρόνο, αφού μετά από κάθε 50 ώρες πτήσης τα αεροπλάνα αυτά πρέπει να σταματήσουν γιά τεχνικό έλεγχο και τον μισό χρόνο της εδώ παραμονής τους τον σπατάλησαν στο πήγαιν – έλα…

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΡΙΨΕΙΣ!!!  ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΝΑΣΑ!!!

    Δεν με νοιάζει αν έτσι είχε «σχεδιαστεί» επί χάρτου. Δεν με νοιάζει αν έτσι είχε «κανονιστεί». Να τα ξεκανονίζατε και να τα ρυθμίζατε αλλιώς. Σύμφωνα με τις ανάγκες της στιγμής. Έτσι κάνουν οι ηγέτες. Κρίνουν και ενεργούν με βάση τις ανάγκες της στιγμής και όχι προτυπωμένους κανόνες και κανονισμούς.

Μοίρα ή κακοτυχιά, η φωτιά ξεκίνησε. Δουλειά σας ήταν να τη σταματήσετε. Θα είχατε προσφέρει αν γλυτώνατε έστω κι ένα δέντρο. Μα δεν το κάνατε. Αντίθετα, καθυστερήσατε κι αυτούς που θα μπορούσαν να το κάνουν. Μειώσατε την αποτελεσματικότητά τους. Στη δική μου συνείδηση είστε εγκληματίες.

Αν βάζατε έναν δωδεκάχρονο να κανονίσει τον ανεφοδιασμό, θα είχε το μυαλό να βάλει τα βυτία να κουβαλούν ολονυχτίς καύσιμα στην Αλεξανδρούπολη, να γίνεται εκεί ο ανεφοδιασμός, να είναι πιο ξεκούραστα τα’αεροπλάνα και το προσωπικό τους. Να γίνουν περισσότερες και πιο πυκνές οι ρίψεις. Να είναι 69.999 στρέμματα τα καμένα, αντί 70.000.

   Άχρηστε, ανεπαρκή, ευθυνόφοβε χαρτογιακά, που κρύβεσαι πίσω απ’τα προαποφασισμένα, φοβούμενος τις δικές σου αποφάσεις, άβουλε κι ανεύθυνε, μικρέ και λίγε ανθρωπάκο, θα σε βρω κι ας είναι το τελευταίο πράμα που θα κάνω στη ζωή μου. Όσο ψηλά κι αν είσαι, όσο καλά κι αν σε προστατεύουν θα σε βρω.

Και θα σε φτύσω κατάμουτρα. Και θα πάω να πω στους γονιούς σου, που πανηγυρίσανε όταν πήρες το αξίωμα, τη θέση, το μισθό, πως ο γιός τους είναι εγκληματίας.

Και θα πάω να βρω τα παιδιά σου, να τους δείξω φωτογραφίες του τόπου πριν και μετά τη φωτιά.

Και θα σε σύρω στα δικαστήρια. Εγώ ο μικρός, ο τίποτας, θα κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου για να τιμωρηθείς. Γιατί οι οργανωμένοι, οι μεγάλοι οι πολλοί, οι δήθεν οικολόγοι και προστάτες του περιβάλλοντος θα είναι πολύ απασχολημένοι στο να απαιτούν απ’ τον τοπικό δασάρχη να απαγορευτεί το κυνήγι σε όσο γίνεται μεγαλύτερη έκταση γύρω απ’τα καμμένα, αφήνοντας εσένα, τον ένοχο, να ξεφύγεις.

   Θα κάνω το παν να μην ξεχαστείς, να τιμωρηθείς όπως σου αξίζει. Γιατί την ώρα που εσύ θα χτενίζεσαι πριν βγεις στις κάμερες να πεις πόσο δύσκολη υπήρξε η επιχείρηση και πόσο καλά λειτούργησαν όλα, κάποιοι ανώνυμοι θα κλαίνε ανάμεσα στ’αποκαΐδια του τόπου τους και του χαμένου παράδεισου της ψυχής τους…

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

  

Τη στιγμή που οι καλύβες των κατοίκων του Δέλτα χαρακτηρίζονται αυθαίρετες κατασκευές...

Κρύβει το οικογενειακό αυθαίρετο o Παπακωνσταντίνου λέει το Π.Θ.

Υπουργός Περιβάλλοντος με ... οικογενειακό αυθαίρετο;
Μιας κατοικίας χτισμένης μέσα σε αναδασωτέα περιοχή;

Διαβάστε το σοβαρό θέμα που έχει βγει στις εφημερίδες σήμερα...

Σοβαρό πολιτικό αλλά και ηθικό ζήτημα προκύπτει για τον υπουργό Περιβάλλοντος κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου από την αποκάλυψη ότι διαθέτει «οικογενειακό» αυθαίρετο μέσα στο δάσος! Η μητέρα του είναι ιδιοκτήτρια εξοχικής κατοικίας χτισμένης μέσα σε αναδασωτέα περιοχή στη Βραυρώνα Αττικής, στον οικισμό Χαμολιά. Το σπίτι, σύμφωνα με τον διευθυντή Δασών Ανατολικής Αττικής κ. Αναστάσιο Καζάση, είναι αυθαίρετο και παράνομο, ενώ έχει εκδοθεί γι’ αυτό και απόφαση κατεδάφισης.

Η μητέρα του κ. Παπακωνσταντίνου αλλά και άλλοι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων στην περιοχή έχουν προσφύγει μάλιστα στη Δικαιοσύνη και στο ΥΠΕΧΩΔΕ για να νομιμοποιήσουν τα εντός αναδασωτέας δασικής έκτασης σπίτια τους.

Ετσι, ως υπουργός Περιβάλλοντος, ο κ. Παπακωνσταντίνου καλείται να αποφασίσει ανάμεσα στα συμφέροντα της μητέρας του και του Δημοσίου… Η αποκάλυψη αυτή έρχεται να δημιουργήσει πολλά πρόσθετα ερωτήματα για τη σπουδή του κ. Παπακωνσταντίνου να περιορίσει στο ελάχιστο δυνατό τις εξαιρέσεις στον νόμο-δώρο που ετοίμασε για τους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων ώστε να νομιμοποιήσουν τις κατοικίες τους. «Μακάρι να νομιμοποιήσει και εμάς και ας είμαστε μέσα στο δάσος», λένε οι αυθαιρετούχοι της περιοχής, και ίσως ο κ. υπουργός τούς κάνει τη χάρη…

.

το πήραμε από το πολύ καλό blog: taxalia

.

   Τη στιγμή που οι καλύβες των κατοίκων του Δέλτα χαρακτηρίζονται αυθαίρετες κατασκευές... την ώρα που οι άνθρωποι που -αιώνες τώρα- ζούνε κι εργάζονται  στο χώρο, χαρακτηρίζονται "καταπατητές"...

   Την ώρα που χιλιάδες Ελλήνων (κατοίκων της επαρχίας κυρίως) σέρνονται και ξεφτιλίζονται στα δικαστήρια, σαν εγκληματίες, επειδή το πατρικό τους στο χωριό δεν έχει τίτλους (άσχετα που όταν χτίστηκε δεν υπήρχε κανείς να δώσει τίτλο)...

   Όταν κυνηγάτε εμένα (που μέχρι χτες με χειροκροτούσατε, με λέγατε "ακρίτα", 'Ήρωα" και "φύλακα των συνόρων", όταν μου επιβάλλετε πρόστιμα που ξέρετε καλά πως δε μπορώ να πληρώσω, για να φύγω,  ενώ μέχρι χτες μου τάζατε πως θα με χρηματοδοτήσετε για να μείνω...

   Όταν με δικάζετε με τον ίδιο νόμο που δικάζεται ο τύπος που έφτιαξε την αυθαίρετη βίλα του, με τις δύο πισίνες, στη Σαρωνίδα (με τη μόνη διαφορά ότι στη δική μου περίπτωση θα εφαρμοστεί ο νόμος)...

   Τότε, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, εσύ και η παρέα σου, που μας στερήσατε εκτός από την οικονομική μας άνεση και το δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να είστε πεντακάθαροι. ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΙ!!!

.

Ελπίζω το δημοσίευμα να μην είναι αληθινό. Αλλιώς οι κρεμάλες θα στηθούν στον Έβρο, όχι στο Σύνταγμα όπως λένε κάποιοι...

Γιώργος Αποστολόπουλος.

OXI, δεν συμμετέχουμε στην ανοησία, ΔΕΝ σβήνουμε τα φώτα!

OXI, δεν συμμετέχουμε στην ανοησία, ΔΕΝ σβήνουμε τα φώτα!

"Ώρα της Γης 2011"‎, η μεγάλη απάτη!

ΟΧΙ στην υποκρισία!

Tο Σάββατο 26 Μαρτίου, στις 20:30,ανάβουμε ΟΛΑ τα φώτα στα σπίτια μας, όλες τις ηλεκτρικές συσκευές, διαδηλώνουμε μ’ αυτό τον τρόπο εναντίον της βλακείας, εναντίον της μαζικής ψυχολογικής τρομοκρατίας που θέλουν να μας επιβάλουν.

Αρνούμαστε την υποκρισία αυτών που κερδοσκοπούν ρυπαίνοντας,ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στις πολιτικές που μας θέλουν υπηκόους των ΜΜΕ και των πολιτικών τους, είμαστε ενεργοί πολίτες κι όχι κοπάδι!

Ο πλανήτης θα σωθεί όταν...
 πληρώσουν και τιμωρηθούν οι κλέφτες του μόχθου, αυτοί που εκμεταλλεύονται και κερδοσκοπούν σε ζητήματα οικολογίας: Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη!

Έι, ψίτ...

Εϊ Ψιτ....
Σ’ εσένα μιλώ, ναι εσύ που κρύβεσαι, που γυρνάς την πλάτη και δεν δίνεις σημασία.
Εσύ που τόσα χρόνια πέρναγες όμορφα, πλούσια στην υγεία των κορόιδων χωρίς ήθος, χωρίς φραγμούς, αδίστακτος όπως πάντα,
Σε εσένα μιλάω που τόσα χρόνια πλούτιζες εις βάρος μας…
Σ’ εσένα μιλάω που με κυνήγησες, με χλεύασες, με χτύπησες, με ποδοπάτησες.
Σε εσένα μιλάω,
που δεν άφησες να πάρω αέρα, δεν άφησες να δω πίσω από τον τοίχο, που ότι έκανα καλώς καμωμένο δεν σ άρεσε.
Σε εσένα μιλάω
που ψήφισες αυτά τα μικρά υποανάπτυκτα ανθρωπάκια, που ανέβασες ψηλά
για να με κυβερνήσουν, να με καθοδηγήσουν, να μου δώσουν πνευματική τροφή να μου δώσουν επίπεδο, να μου δώσουν ελπίδα!!
Και χα! Σου δώσανε λεφτά!
Πολλά λεφτά, δόξα, ανηθικότητα, γκλαμουριά, ακριβά σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα.
Σε εσένα μιλάω
μικρέ άνθρωπε, που μόλις με έβλεπες τα μάτια σου σκοτείνιαζαν, το χαμόγελο σου χαμόγελο εκδίκησης.
Σε εσένα μιλάω
που τόσα χρόνια έτριβες τα χεριά σου όταν με έβλεπες, “στην υγεία του κορόιδου” έλεγες…
Σ’ εσένα μιλάω
που μια νύχτα κόντεψες να πάθεις εγκεφαλικό όταν έμαθες ότι δεν ψηφίζω τα μικρά αστεία ανθρωπάκια. Κόντεψες να με φας γιατί δεν ήμουν σαν και σας, δεν εξυπηρετούσα συμφέροντα.
Σε εσένα μιλάω,
που με μια κίνηση με έριξες στην άκρη της ζωής γιατί δεν είχα την ματιά την δικιά σου, η δική μου ήταν ξεκάθαρη , γαλήνια, η δικιά μου απλωνόταν στον ουρανό και έβλεπα πίσω από τα σύννεφα.
Σε εσένα μιλάω
που μόλις με είδες να κάνω τον σταυρό μου πήγες να με σκοτώσεις, με έφτυσες, με ποδοπάτησες,
Σε εσένα μιλάω
Που “ανατρίχιασες” όταν έμαθες ότι τραγουδούσα τον Εθνικό Ύμνο…
Αυτός είμαι εγώ!!
Ποιος είμαι εγώ? Μα δεν είναι για γέλια να ρωτάς?
Αλλά αφού θες να ακούσεις θα σου απαντήσω, θα ικανοποιήσω την περιέργεια σου μικρέ απαίδευτε υπάνθρωπε.
Με έχεις συναντήσει πολλές φόρες και πολλά χρόνια πίσω. Και θα με συναντάς συνεχεία και όσο μπορώ θα αντιστέκομαι.
Και με το ένα γόνατο κάτω, εγώ θα αντιστέκομαι εναντία στα κρυφά τα πονηρά σου σχέδια
Ποιος είμαι εγώ??
Εγώ είμαι αυτός που ξυπνάει το πρωί και πάει ήσυχα στην δουλειά του για να πάρει έναν απλό μισθό, ένα μισθό του τίποτα. Ίσα ίσα να τα βγάζει πέρα, να επιβιώνει.
Εγώ είμαι αυτός που έτρεχε κάποτε στα βουνά για να πολεμήσει τους εχθρούς.
Εγώ είμαι αυτός που έχυσε το αίμα του για να μπορείς εσύ να ζεις ελεύθερος και να κάνεις τις βρομοδουλειές σου.
Εγώ είμαι ο Κουκίδης ο απλός eύζωνας που τυλίχθηκα με την Γαλανόλευκη και έπεσα από τα βράχια της Ακρόπολης για να μην την παραδώσω.
Εγώ είμαι ο Έκτορας, ο Παναγιώτης, ο Χριστόδουλος, ο Ηλιάκης , ο Σαλμάς.
Εγώ είμαι αυτός που με το άλογο του έτρεχε πάνω κάτω στα τείχη και στα κάστρα της ΘΕΟΥ ΠΟΛΗ και υπερασπιζόμουν με νύχια και με δόντια αυτά.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί?? Ψιλά γράμματα ε?? δεν είναι για σένα το ξέρω.
Εγώ είμαι αυτός που δεν πήρα την σειρά του συνανθρώπου μου στο λεωφορείο αλλά περίμενα καρτερικά να έρθει η δική μου.
Εγώ είμαι αυτός που ο Μεγαλοδύναμος δεν μου έδωσε μπράτσα, δύναμη, ομορφιά, αλλά δίνω κάθε μέρα τον αγώνα μου για την επιβίωση, πάνω σε ένα καροτσάκι , ή με ένα απλό λευκό μπαστούνι κοιτώ την ζωή.
Εγώ είμαι αυτός που κάποτε είχα όνειρα για την ζωή αλλά του κόπηκαν στην μέση χωρίς λόγο.
Εγώ είμαι αυτός που από μικρό παιδί έμαθε να σέβεται τον συνάνθρωπο του, να του αρέσει η αλήθεια και να την λέει, εγώ είμαι αυτός που στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου νιώθει αυτή την όμορφη ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί του.
Εγώ είμαι αυτός που σε κάποια πόλη του εξωτερικού κύλησε ένα δάκρυ όταν ένιωσε στα μάτια των ξένων την κατάντια του να λέγεσαι Έλληνας!!!!!!!!
Εγώ είμαι αυτός που πληγώθηκε, εγώ είμαι αυτός που σκοτώθηκε για να κοιμάσαι εσύ ελεύθερος, άνετος, χαλαρός,
Εγώ είμαι αυτός που κάπου σε ένα βουνό, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα φυλάω το σημείο για να μπορείς εσύ ήσυχος να με βρίζεις…
Εγώ είμαι αυτός που κάπου κάπου διαβάζει και κάποιον Έλληνα συγγραφέα ή ποιητή γιατί κάτι έχει να του πει, και όχι αυτά τα σκουπίδια που βλέπετε εσείς.
Εγώ είμαι αυτός που πήγα και μάζεψα λεφτά για να μην πέσει το σπίτι του Εθνικού μας ποιητή γιατί το κράτος το είχε ξεγράψει,
Εγώ είμαι αυτός που πήγα και έδωσα την μάχη στις φωτιές όταν εσύ και η παρέα σου είχατε κανονίσει και είχατε μοιράσει ήδη την γη.
Εγώ είμαι αυτός που τα μάτια του θαμπώσανε από τα δάκρυα όταν έπεσε το ελικόπτερο εκείνη την βραδιά.
Εγώ είμαι αυτός που τιμά και δοξάζει τους ήρωες που εσύ ξεφτίλισες…
Εγώ είμαι αυτός που φυλάει το πανί και νιώθει ολοκληρωμένος, ενώ εσύ το έκαψες το κυνήγησες το έπνιξες.
Εσύ που το είπες απλό πανί ενώ εγώ το λέω Σημαία.
Εγώ είμαι αυτός που πέφτω στα νερά της μαγικής θάλασσας του Αιγαίου γιατί η πατρίδα το προστάζει .
Εγώ είμαι αυτός που κάποτε, 300 ήμασταν θαρρώ, και πέσαμε υπέρ βωμών και εστιών.
Εγώ είμαι η μάνα που δίνει την ευχή στα παιδιά της να γίνουν καλοί άνθρωποι στην κοινωνία.
Εγώ είμαι ο πατέρας που κάθε μέρα δίνω τον αγώνα μου για να μεγαλώσω και να δω να προοδεύουν τα παιδιά μου,
Αλλά όχι βέβαια με τον τρόπο που προόδευσες εσύ.!!!!!!
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πληρώσεις!!
Και θα πληρώσεις. Ήρθε η ώρα να κάνουμε τους λογαριασμούς μας.
Ήρθε η ώρα να σου κάνω αυτές τις ερωτήσεις που τις κρατούσα τόσα χρόνια μέσα μου.
Με ποιο δικαίωμα μου καταστρέφεις την ζωή μου?
Με ποιο δικαίωμα καταστρέφεις την ζωή των παιδιών μου?
Με ποιο δικαίωμα παραδίνεις την χώρα μου στα αρπακτικά,
Με ποιο δικαίωμα μου καταστρέφεις την Άγια γη μου,
Με ποιο δικαίωμα μου καταστρέφεις τον αέρα που αναπνέω?
Με ποιο δικαίωμα με κάνεις να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας??
Εσύ δεν ήσουν που με κορόιδευες όταν σου έλεγα ότι δεν πιστεύω στην πολιτική.
Εσύ δεν ήσουν που στηνόσουν από νωρίς στα κομματικά γραφεία για να δεις ποιος βουλευτής βγήκε για να πας να προσφέρεις τα σάλια σου, να γίνεις ένα με το πάτωμα για να μπορείς να εξυπηρετήσεις τα συμφέροντα σου?
Με ποιο δικαίωμα αφήνεις και μιλάνε έτσι για την πατρίδα μου αυτοί οι άπλυτοι, οι άξεστοι, αυτοί που αιματοκύλησαν τον κόσμο??
Επειδή εσύ, είσαι ένας τιποτένιος, χωρίς ιερό και όσιο, χωρίς ήθος, που θέλει όλα να τα ξεπουλήσει, που δεν πιστεύει σε θεό ούτε σε άνθρωπο, εσύ που είσαι ένας προδότης, ένας νέος Εφιάλτης, εσύ που πιστεύεις σε κερκόπορτες και θεός σου είναι η μισαλλοδοξία, το χρήμα, το σκοτάδι, η ανηθικότητα και η ψευτιά.
Αλλά όχι. Είμαι απέναντι σου.
Θα πληρώσεις για τις χαμένες πατρίδες, θα πληρώσεις για την προδοσία του Έθνους,
Θα πληρώσεις για τα δεινά μου, θα πληρώσεις για τα δεινά των παιδιών μας, θα πληρώσεις για τα δεινά των συμπατριωτών μας.
Ποιος είμαι εγώ??
Είμαι ο Κώστας, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Σωκράτης, η Κατερίνα, η Μαρία, ?? είμαστε πολλοί.
Και έρχονται χιλιάδες !!!!!!!!!!

Πηγή: www.thegreekz.com/forum

Επειδή κάποιοι θυμούνται...

επειδή κάποιοι θυμούνται...

...και ακόμη χειρότερα, κάποιοι αρνιούνται να ξεχάσουν...

...επειδή δεν θυμόμαστε μόνο τις επετείους με τις παρελάσεις, αλλά, δυστυχώς γιά σας λαμόγια, έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας και οι άλλες επέτειοι. Αυτές της ντροπής και της πίκρας. Αυτές που θα θέλατε πολύ να ξεχάσουμε και γι' αυτό ούτε εσείς ούτε τα τσιράκια σας των ΜΜΕ μιλήσατε ποτέ...

(κλικ στην εικόνα και δέστε όλο το βίντεο. Στο τέλος είναι το ζουμί)